تون جام تي جام ٿو پاڻ پيارين ،، هٿ ڪلهي تي چاهت چپن ۾ قرب ساڻ پيارين ،،
وفا جو جي نٿو واعدو ڪرين ،، تون جي ڇڏي ويندين پوءِ ڇو ۽ ڇاڪاڻ پيارين ،،
نفرت جا تو ڏنا هن تحفه مونکي گهڻا ،، ڪالهـ وساري اڄ ٿو محبت جا ماڻ پيارين ،،
ايترو نشو ڪٿي مونکي نهوڙي نـ وجھي ،، سوچ سمجھ ڇڏي ٿي ٿو اڻ ڄاڻ پيارين ،،
محمد جان جڏهن ٿو موت کي ساري ،، ويئي عمر گزري تون ٿو هاڻ پيارين ،،
20.9.2000
ڇو منهنجو عزم ڪنهنجي ڪمال سان ڀيٽيو
منهنجي ابتدا کي ظالم زوال سان ڀيٽيو
پير پير کڻي مون اڃان هلڻ مس سکيو
ٿيندو وڏو ماڻهون پنهنجي خيال سان بيٽيو
ڪتاب کڻي مان مڪتب ڏي جو ويئس
هي مستقبل آ ڪنهن چيو حال سان ڀيٽيو
قرب گھڻي سان مان جو ڪاليج پهتس
سياست جو سورمون آ چال سان ڀايٽيو
شوق مان قلم کڻي شاعر ٿيس محمد جان
هن جو جيئڻ مشقل آ محال سان ڀيٽيو
20.9.2000
شاعر
محمد جان زريناڻي دلشاداڻي
ايترو نشو ڪٿي مونکي نهوڙي نـ وجھي ،، سوچ سمجھ ڇڏي ٿي ٿو اڻ ڄاڻ پيارين ،،
محمد جان جڏهن ٿو موت کي ساري ،، ويئي عمر گزري تون ٿو هاڻ پيارين ،،
20.9.2000
ڇو منهنجو عزم ڪنهنجي ڪمال سان ڀيٽيو
منهنجي ابتدا کي ظالم زوال سان ڀيٽيو
پير پير کڻي مون اڃان هلڻ مس سکيو
ٿيندو وڏو ماڻهون پنهنجي خيال سان بيٽيو
ڪتاب کڻي مان مڪتب ڏي جو ويئس
هي مستقبل آ ڪنهن چيو حال سان ڀيٽيو
قرب گھڻي سان مان جو ڪاليج پهتس
سياست جو سورمون آ چال سان ڀايٽيو
شوق مان قلم کڻي شاعر ٿيس محمد جان
هن جو جيئڻ مشقل آ محال سان ڀيٽيو
20.9.2000
شاعر
محمد جان زريناڻي دلشاداڻي
No comments:
Post a Comment